خوانشی روان‌شناختی
۱. آگورافوبیا؛ زندانی در ذهن
آنا فاکس گرفتار آگورافوبیاست؛ ترسی مزمن از بیرون رفتن. این اختلال نه‌تنها بدن بلکه ذهن او را فلج کرده. خانه برایش قفس است، و پنجره تنها روزنه دید. او بیمار روانی است، اما بیماری‌اش به‌دلیل تجربه‌ی فقدان است. مرگ همسر و دخترش، او را از واقعیت جدا کرده. با الکل، دارو و فیلم‌های کلاسیک، ذهنش را بی‌حس می‌کند. اما واقعیت، هرچقدر هم انکار شود، بالاخره پنجره‌ای برای ورود پیدا می‌کند.

۲. توهم و واقعیت؛ مرزهای لرزان
آنا نمی‌داند چه دیده و چه خیال کرده. ذهنش در هم آمیخته با خاطره، ترس و هذیان است. صحنه‌ی قتل که از پنجره می‌بیند، می‌تواند یک فانتزی ذهن خسته‌اش باشد. اطرافیان حرفش را باور نمی‌کنند و همین، او را بیشتر در خودش فرو می‌برد. فین استادانه مرز توهم و واقعیت را مبهم می‌کند. در جهان روان‌شناختی آنا، هر تصویر شاید فرافکنی یک درد قدیمی‌ست. خواننده مدام دچار تردید می‌شود؛ مثل آنا.

۳. حافظه‌ی فریب‌کار
یکی از موضوعات مهم رمان، حافظه است؛ حافظه‌ای که هم محافظ است و هم شکننده. آنا حقایق را فراموش نکرده، بلکه در ناخودآگاه دفن کرده است. او تا مدت‌ها تصور می‌کند خانواده‌اش زنده‌اند. تماس‌های تلفنی‌اش با آن‌ها، به‌شکلی دردناک واقعی‌اند. اما ذهن او، با تکنیکی دفاعی، حقیقت را سانسور کرده. فین از این طریق، لایه‌های عمیق روان انسان را واکاوی می‌کند. خواننده در هر فصل، با حقیقت تازه‌ای از ذهن آنا مواجه می‌شود.

۴. نگاه؛ ابزار سلطه یا درمان؟
آنا نگاه می‌کند، چون توان لمس جهان را ندارد. پنجره برای او مانند روان‌درمان‌گر خاموشی‌ست. نگاه کردن به دیگران، نوعی فراموشی برای رنج‌هایش شده. اما نگاه‌کردن همیشه بی‌خطر نیست. نگاه می‌تواند تجاوز باشد؛ می‌تواند راز را کشف کند یا دروغ بسازد. آنا با نگاهش قاتل را شناسایی می‌کند، اما جامعه نگاه او را نادیده می‌گیرد. در این داستان، نگاه، هم درمان است، هم سلاح.

۵. فروپاشی شخصیت، احیای هویت
رمان از فروپاشی شروع می‌شود و به احیا ختم می‌گردد. آنا ابتدا اعتماد به نفس ندارد، به دارو معتاد است و خود را باور ندارد. اما در طول روایت، با شکستن لایه‌های ذهنش، دوباره ساخته می‌شود. مواجهه با قاتل، نقطه‌ی اوج این بازسازی‌ست. دیگر آنا یک بیمار نیست؛ او کسی است که حقیقت را دیده و زنده مانده. روان‌شناسی شخصیت در این اثر، هم‌زمان با تعلیق داستان رشد می‌کند. نتیجه، شخصیتی چندبعدی و واقعی است.

۶. تنهایی زنانه در جهانی شکاک
آنا نه‌تنها بیمار است، بلکه زن است؛ و این دو هویت، او را در برابر باور اجتماعی قرار می‌دهد. وقتی زنی بیمار روانی ادعای قتل می‌کند، به‌راحتی نادیده گرفته می‌شود. پلیس، همسایه‌ها، حتی روان‌درمان‌گرش، همه صدایش را خاموش می‌کنند. این بخش از رمان، نقدی‌ست بر بی‌اعتمادی سیستماتیک به زنان. «زنی پشت پنجره» فقط یک تریلر نیست؛ بازتابی‌ست از سکوتی که بر زنان تحمیل می‌شود. و در پایان، این زن است که حقیقت را فریاد می‌زند.